Część pierwsza – podstawowe założenia i pojęcia

1. Zdenko Domancic – narodowość chorwacka. Jest autorem metody terapii z wykorzystaniem bioenergii. Swoją praktykę w tym zakresie rozpoczął na początku lat siedemdziesiątych. Poszukując wiedzy przydatnej do opracowania metody podróżował po całym świecie, niejako przy okazji ucząc się języków, by – jak mówi – tłumaczenia nie zniekształcały prawdziwości badanych zagadnień. Aktualnie leczy i naucza w swojej Klinice w Słowenii. Jak ocenia, dotychczas uzdrowił swoją metodą około półtora miliona pacjentów.

2. Metoda Zdenko Domancica – Terapia metodą Z. Domancica polega na doprowadzeniu ciała energetycznego do stanu idealnego tzn. do stanu zbilansowania/zbalansowania. Oprócz ciała fizycznego człowiek (nie tylko zresztą człowiek) ma także ciało energetyczne, astralne i eteryczne. Jest otoczony aurą o kształcie dużego jaja, owalnego w pionie. Ciało energetyczne jest naszym systemem wczesnego ostrzegania, systemem obronnym, w którym znacznie wcześniej manifestują się dysfunkcje niż w ciele fizycznym. Zawiera on w sobie wszelkie informacje na temat każdej naszej choroby jak i na temat naszego zdrowia. Kiedy energia w naszym ciele jest zbalansowana i równomiernie otacza nasze ciało fizyczne – jesteśmy zdrowi; jeśli nierównomiernie – zaczynamy chorować. Bilansowanie energii ciała przez terapeutę opiera się na podstawowym prawie fizyki: potencjał wyższy wpływa na potencjał niższy. Metoda ta jako jedyna metoda bioenergoterapeutyczna, ma potwierdzoną naukowo wysoką efektywność. Ponadto jest oficjalnie uznaną metodą lecznictwa w Słowenii, co stało się w wyniku wieloletnich badań nad metodą.

3. Bioenergia – podstawowe pojęcie na którym opiera się metoda. Energia życiowa bez której nie ma życia. Bios po grecku znaczy życie. Różnie nazywana w różnych krajach i częściach świata: prana, chi/ki/, naukowo bioplazma. Mimo różnych nazw i określeń zawsze chodzi o jedną i tę samą bioenergię, która wszystkiemu co sobą wyposaża, daje życie. Uzdrawianie tą metodą polega na operowaniu bioenergią, która jest w pełni poinformowana, by wyleczyć ciało. Terapeuta nie używa swojej energii, jest przekaźnikiem energii pobieranej z zewnątrz. Wszyscy terapeuci Metody Domancica pracują w ten sam sposób, używając tych samych technik w tych samych chorobach. Oddziaływanie następuje nie tyle na chorobę, ile na organ, w którym tkwi jej źródło, czy przyczyna. Metoda stosowana jest wg tzw. protokołów zawierających kombinacje technik ze wskazaniem ilościowym i czasowym. Terapeuta nie powinien angażować w terapii swoich emocji i umysłu, nie musi wizualizować, specjalnie oddychać, medytować, oglądać aury, stosować jakichś sekretnych kodów, symboli itp. aby nie „zanieczyszczać” bioenergii swoimi emocjami. Wystarczy dokładnie stosować wypracowane przez twórcę metody reguły postępowania. Terapeuta jest według określenia twórcy metody – mechanikiem systemu odpornościowego/systemu immunologicznego, pobudzając go swoimi czynnościami do działania, a w efekcie do samoleczenia. 

4. Efektywna ochrona zdrowia – na pytania w tym zakresie w czasach stresu, nadmiaru pracy i niepewnej perspektywy Z. Domancic zawsze przypomina myśl z Talmudu, która powiada: Aby pozostać w zdrowym duchu, duszy i ciele musisz być bardzo świadomy swoich myśli, twojego mentalnego świata. Ponieważ to, co myślisz, jest tym co robisz i to ty kreujesz swoje nawyki. Twoje nawyki formują twój charakter, a twój charakter jest, w końcu, twoim przeznaczeniem. Tak więc to co myślisz i twoje przeznaczenie są, jak się mówi, tylko trzema z czterech kroków. U istot myślących większość tego, co białe i co czarne przechodzi przez ich mentalny świat. W umyśle zachowują się wszelkie informacje, w tym też te, które nas krzywdzą, wywołują ból. Te ostatnie powinny być na zawsze wykasowane z naszego mentalnego procesora. Jeśli ktokolwiek nas oszukał, był wobec nas nieuczciwy, pierwsze co należy zrobić to zapomnieć ten moment, zapomnieć tę osobę, bo inaczej stwarzamy zagrożenie dla własnego zdrowia mentalnego i cielesnego. Jest to prawo akcji i reakcji, przyczyn i skutków. Zgodnie z nim jeśli ktoś sadzi ziemniaki, to nie może zebrać bananów. Ktokolwiek negatywnie oddziałuje, będzie za to całkowicie odpowiedzialny. Nie musimy być sędziami. W zurbanizowanym dzisiaj i pełnym stresów życiu, ludzie nie mają czasu by pomyśleć o swoim zdrowiu, nie jedzą naturalnego, zdrowego jedzenia, a ich pragnienie posiadania rzeczy materialnych jest często nierealne, a możliwości fikcyjne. Nikt nie może wykraczać poza swoje możliwości, bo taki stan wyczerpuje i powoduje spadek energii osoby. System obronny pada, pojawia się choroba. Chora osoba jest chora także przez swój sposób myślenia. Definicją uzdrawiania nie jest to, co ludzie widzą obserwując terapeutę wykonującego zabieg, ale fakt, że na poziomie podświadomości pacjent musi być zmuszony do zmiany sposobu myślenia, do zmiany postawy wobec siebie i życia. Bo wtedy znikają prawdziwe przyczyny choroby, a nie jej symptomy i pojawiają się znaczące rezultaty. „Uważaj na to co myślisz, bo od myśli tylko kilka kroków do przeznaczenia”.

 

Część druga – podstawowe zasady postępowania

1. Terapeuta metody Domancica w żaden sposób nie może ingerować w kurację medyczną swojego klienta. To pacjent decyduje jak chce dbać o swoje zdrowie.

2. Terapeuta nie prowadzi diagnostyki klienta opierając się na diagnozie medycznej. W przypadku braku diagnozy medycznej terapeuta doradza klientowi zgłoszenie się do lekarza.

3. Terapii prowadzonej metodą Z. Domancica nie wolno mieszać i łączyć z innymi metodami, terapiami, systemami. Metoda Domancica stanowi kompletny i skuteczny system technik zapewniający należyte efekty terapeutyczne. Po zakończeniu zabiegu lub cyklu zabiegów terapeuta może doradzać klientowi udanie się do lekarza celem oceny aktualnego stanu zdrowia po terapii.

4. Terapeuta nie może angażować się w intymne relacje z klientami. Jest zwierzchnikiem terapii i mógłby wykorzystać swoją pozycję, co naruszyłoby elementarne zasady etyczne. Musi zachować się profesjonalnie i odpowiedzialnie.

5. Nie należy pacjenta umawiać na kolejne terapię, dopóki sam o to nie poprosi. Decyzję zawsze należy pozostawić klientowi. Terapeuta powinien wykonać terapię, jak tylko najlepiej potrafi, aby polepszyć stan klienta, ale to pacjent sam zadecyduje czy kontynuować terapię. Nie można tego inicjować ani do tego namawiać.

6. Niedopuszczalne jest akceptowanie do terapii grupowej kogokolwiek z infekcją chorobową przenoszoną drogą kropelkową lub przez dotyk, ponieważ może to mieć bezpośredni wpływ na zdrowie tak terapeutów jak i innych osób biorących udział w terapii. Względy bezpieczeństwa wymagają, aby osoby z chorobami zakaźnymi kierować do lekarza.

7. W żaden sposób udzielenia pomocy terapeutycznej nie należy uzależniać od jakichkolwiek wpłat pieniężnych, stawek czy cenników. Nikt nie może być pozbawiony możliwości skorzystania z dobrodziejstwa metody bo takie jest życzenie jej twórcy. Wykonując terapię terapeuta kieruje się motywacją: chcę pomóc.

8. Terapeuta powinien prowadzić przejrzyste zapisy z terapii dla celów doświadczalnych, naukowych i dowodowych oraz doskonalenia warsztatu. Powinny one wskazywać stan faktyczny, podstawowe dane oraz zastosowaną terapię i uzyskany postęp. Należy je przechowywać w bezpiecznym miejscu z zakazem ujawniania komukolwiek poza osobami których dotyczą. Terapeutę obowiązuje zakaz ujawniania danych osobowych klientów bez ich pisemnej zgody. 

9. Terapię na odległość można prowadzić jedynie po ukończeniu kursu drugiego stopnia i tylko w sytuacjach szczególnej potrzeby. Regułą jest wykonywanie terapii na podstawie bezpośredniego kontaktu terapeuty z klientem, co sprzyja budowaniu zaufania klientów do terapeuty i do stosowanej metody terapeutycznej.

10. Terapeuta obowiązany jest szanować godność klienta i jego prawo do intymności. Na udział w terapii grupowej klient powinien wyrazić odrębną zgodę na piśmie.

11. Terapeuta prowadzący praktykę powinien ubezpieczyć się indywidualnie od odpowiedzialności cywilnej – rodzaje ryzyk objętych ubezpieczeniem negocjuje z wybranym ubezpieczycielem.

 

Część trzecia – stosunki między terapeutami oraz terapeutów z innymi podmiotami

1. Stosunki między terapeutami oraz członkami Stowarzyszenia opierają się na zasadach wzajemnego szacunku, koleżeństwa w poczuciu wspólnej misji społecznej.

2. W żadnej mierze nie jest dopuszczalne krytyczne czy negatywne wypowiadanie się o innych terapeutach, członkach Stowarzyszenia poza forum Stowarzyszenia. O zauważonych błędach postępowania terapeuty członek Stowarzyszenia powinien w pierwszej kolejności poinformować zainteresowanego w formie życzliwej uwagi czy sygnału. Jeśli błędy powtarzają się terapeuta informuje władze Stowarzyszenia i nie może to być traktowane jako naruszenie zasad etyki. 

3. Terapeuci udzielają sobie nawzajem pomocy w kwestiach wątpliwych, służąc radą zwłaszcza kolegom mniej doświadczonym. Wystawiając opinie członkom sympatykom terapeuci kierują się zasadami statutowymi.

4. Wszyscy członkowie wspierają działalność swego Stowarzyszenia przyczyniając się wydatnie do realizacji celów statutowych. W szczególności stałą powinnością terapeutów jest pogłębianie swojej wiedzy i doskonalenia warsztatu praktycznego.

5. W przypadku naruszenia dobrego imienia członka Stowarzyszenia i nie potwierdzenia się zarzutów, zainteresowana osoba ma prawo oczekiwać od organów Stowarzyszenia wszelkiej pomocy w dochodzeniu wynikłych roszczeń i naprawieniu wyrządzonej szkody.

6. Terapeuta ma prawo umieszczać reklamę swojej działalności terapeutycznej na wszelkich nośnikach informacji, a na wykorzystywanie w tym celu symboli, znaków i danych Stowarzyszenia należy uzyskać zgodę Zarządu. Zgody można odmówić jedynie w uzasadnionych przypadkach. 

7. Sprawy usług świadczonych terapeutom regulują odrębne przepisy wewnętrzne Stowarzyszenia i przepisy ogólne.

8. Żaden zapis niniejszego Kodeksu nie może być interpretowany jako podstawa do obejścia bądź naruszenia przepisów prawa.